Η αριστερά γιά πρώτη φορά, μετά την ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στο πλαίσιο του ευρωπαικού δικομματισμού, που εναλλάσσεται με θαυμαστή συνοχή, υπό την ενοποιητική σκέπη της Ευρωπαικής Επιτροπής, επιχειρεί να λειτουργήσει μέσα στους νομικούς και οικονομικούς περιορισμούς του ευρωπαικού οικοδομήματος, ώστε να επιτύχει σοβαρές κοινωνικές μετασχηματισμούς. Εχει αποδειχθεί ότι οι αλλάγές δεν ευδοκιμούν σε εθνικό επίπεδο εντός του πλαισίου της ΕΕ, και σε κάθε περίπτωση, κάθε σοβαρή αλλαγή, εάν δεν επεκταθεί σε πανευρωπαικό επίπεδο και δεν αποτυπωθεί στην Συνθήκη ΛΕΕ κατά κύριο λόγο ή στους Κανονισμούς της ΕΕ είναι πιθανό ότι θα υποστεί τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των κυρίαρχων νεοφιλελεύθρων δυνάμεων. Και είναι πιθανό να καταρρεύσει. Ιστορικά γιά πρώτη φορά δοκιμάζεται η πολιτική επιβίωση ενός αριστερού προγράμματος εξουσίας.
Οι πρώτες ημέρες στην διαχείριση των ευρωπαικών υποθέσεων της νέας αριστερής κυβέρνησης χαρακτηρίσθηκαν από ένα πολέμο κινήσεων, δηλαδή μία μετωπική αντιπαράθεση εκτός των ευρωπαικών θεσμών, αλλά τυπικά εντός αυτών. Μετά την συνειδητοποίηση του διαπραγματευτικού αδιεξόδου επικράτησαν στην κυβέρνηση οι δυνάμεις του πολέμου θέσεων, κατά την Γκραμσιανή έννοια,της πολιτικής μάχης εντός των θεσμών με σκοπό την σταδιακή βελτίωση της διαπραγματευτικής θέσης του πολιτικού προγράμματος της αριστεράς και την διαμόρφωση σταδιακά σχέσεων ηγεμονίας εντός των ευρωπαικών θεσμών. Η σχέση ηγεμονίας εντός των θεσμών αυτονόητα δεν μπορεί να διαμορφωνει σχέσεις πολιτικής κυριαρχίας και αυτή είναι τελικά η πεμπτουσία της ευρωπαικής ενωσης, η αμοιβαία αποδοχή και συνύπαρξη διαφορετικών πολιτικών, που μάχονται να επεκταθούν από το εθνικό στο ευρωπαικό επίπεδο ηγεμονίας.
Η κυβέρνηση πέτυχε με την αξιοποίηση της θεσμικής ευελιξίας εντός του προγράμματος να διευρύνει τα όρια των ευρωπαικών θεσμών και να επιτρέψει την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου από αριστερή σκοπιά.
Ο πόλεμος θέσεων εκδηλώνεται και αναπτύσσεται στο πλαίσιο της ευελιξίας του προγράμματος, και έτσι διαμορφώνεται ένα αριστερό πρόγραμμα εντός των ευρωπαικών θεσμών. Η ηττοπάθεια ότι απλώς μεταβαπτίζουμε τις θεσμικές μας χειροπέδες αποτελεί τεράστιο πολιτικό σφάλμα. Σημασία έχει μόνον η πολιτική διαλεκτική των εσωτερικών αλλαγών προς τις ευελιξίες, που προωθούνται σε επίπεδο ευρωπαικών θεσμών, ώστε ο πόλεμος θέσεων να αποκτήσει την αναγκαία πολιτική αποτελεσματικότητα. Σίγουρα, οι πολιτικές αλλαγές σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων διαμορφώνουν ένα θετικό πολιτικό πλαίσιο γιά την επικράτηση πανευρωπαικών θεσμών σε αριστερή κατεύθυνση. Η ενίσχυση του σοσιαλδημοκρατικού πλαισίου στην ΕΕ που βρίσκεται σε σαφή οπισθοχώρηση κατά την τελευταία δεκαετία, η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ώστε να εξαιρούνται οι κοινωνικές δαπάνες, η ενίσχυση του Ευρωπαικού Ταμείου Αναπτύξεως, η μετάβαση από την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ στην διαμόρφωση πανευρωπαικών δικτύων, που επαναφέρουν ένα πρόγραμμα αριστερού κευνσιανισμού στην ημερήσια διάταξη της ΕΕ μπορεί να είναι η απάντηση της αριστεράς στο παρόν στάδιοο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Βεβαίως, η αριστερά δεν πρέπει να υποτιμήσει το γεγονός του παγκόσμιου ανταγωνισμού, που εκδηλώνεται με την επιθετική πολιτική εξαγωγών των BRICS, τον κινεζικό επεκτατισμό και την νομισματική πολιτική των ΗΠΑ . ομως, η απάντηση στις προκλήσεις αυτές δεν θα επέλθει με την φτωχοποίηση της ΕΕ αλλά με την συνειδητή αναδιοργάνωση των ευρωπαικών παραγωγικών δυνάμεων σε ένα πανευρωπαικό σχέδιο αναπτύξεως απαλλαγμένο από ηγεμονισμούς και εθνικές αναδιπλώσεις.
Αυτή είναι η ιστορική σημασία του διεξαγόμενου πολέμου θέσεων της κυβέρνησης της αριστεράς εντός των ευρωπαικών θεσμών, πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί γιά τους λαούς της ευρώπης και σε τελική ανάλυση γιά την ευρώπη των λαών.